چه راحت پاک میکنیم رد پای زندگی را ..
و چه ساده فراموش میکنیم ..
ردی از اولین سفره ای گرم زندگی را ..
و پرسه زنان در ردی سرد از پاهایی سردتر ، تنها ..
در پس کوچه های شهری فروخورده در غم ..
در خیالی از ای کاش ، آه ، دوره خواهیم کرد زندگی را ..
و سر دادن ترانه هایی در قصه ی عشق ..
در بازگشتی به خود ، خود دیدن ، مرور درس ها ..
درسی از فصول ، خزان ، افتادن برگ ها ..
ترنم باران ، دانه های برف ، بیصدا ...
به زیر چراغ های نیم سوخته شهر ..
سایه هایی در پس کوچه های زندگی ..
بی آنکه بدانیم ، چه کردیم بر خود ..
و چه ساده فراموش کردیم خود را ، زمان را ، معنای زندگی را ...
کجا است این دوست داشتن لعنتی ...
که اینگونه تنفر گرفته است ما را ...
مهم این است وقتی پایت را توی زندگی کسی میگذاری و وارد قلب کسی میشوی از روی آن رد نشوی
و نخواهی با له کردن او به آنچه که نیستی و هیچوقت هم نخواهی شد برسی ..........
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
