|
خُنُک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو
دادِ باغ و دمِ مرغان بدهد آب حیات
آن زمانی که درآییم به بُستان من و تو
اخترانِ فلک آیند به نظّارۀ ما
مَهِ خود را بنماییم بدیشان من و تو
من و تو بی «من» و «تو» جمع شویم از سرِ ذوق
خوش و فارغ ز خرافاتِ پریشان من و تو
طوطیانِ فلکی جمله شکرخوار شوند
در مَقامی که بخندیم بدان سان من و تو
این عجبتر که من و تو به یکی کُنج اینجا
هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر
در بهشتِ ابدی و شکرِستان من و تو...
"مولانا"
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
